زبان خردمند در پس دل اوست ، و دل نادان پس زبان او . [ و این از معنیهاى شگفت و شریف است و مقصود امام ( ع ) این است که : خردمند زبان خود را رها نکند تا که با دل خویش مشورت کند و با اندیشه خود رأى زند ، و نادان را آنچه بر زبان آید و گفته‏اى که بدان دهان گشاید ، بر اندیشیدن و رأى درست را بیرون کشیدن سبقت گیرد . پس چنان است که گویى زبان خردمند پیرو دل اوست و دل نادان پیرو زبان او . ] [نهج البلاغه]
همیشه بهار

            دلبر نامهربان

دردل و آغوش تو گویا دگرجایی ندارم

                   رفتم از کویت ولی گویم که ماوایی ندارم

همچو شمعی سوختم سر تا به پا در محفلت

                سوختم تا شعله باشم در شب تار دلت

چون که بستی پای دل را بر امید وصل خویش

              بعد تو پایم شکست،از حیله ات دل گشت ریش

حال رفتم از کنارت دلبر نامهربان

                   من گذشتم تا تو باشی یار، بهر دیگران

کشته شد قلبم به دست نا رفیقت بی وفا

                   خاطراتی مانده از عشقت پر جور و جفا

 


کلمات کلیدی:


نوشته شده توسط ابراهیم رضایی (مستانه) 85/8/30:: 9:59 عصر     |     () نظر