مکانهای شایع لخته‌سازی مغز است که ممکن است به سکته مغزی منجر شود. سایر مکانهای شایع لخته‌سازی وریدهای پاها و کلیه‌ها هستند. سندروم (نشانگان) آنتی‌فسفولیپید نام یک بیماری است که در آن لخته‌سازی‌های مکرر به همراه مثبت شدن آزمایش آنتی‌بادی‌های آنتی‌فسفولیپیدی وجود دارد.
وجود آنتی‌بادی‌های آنتی‌فسفولیپیدی در زنان باردار از اهمیت بسزایی برخوردار است، زیرا باعث اختلال در عملکرد جفت می‌شود. لخته‌های خون ایجاد شده در عروق جفت موجب سقط زودرس (سقط خودبخودی)، تأخیر رشد جنینی، پره‌اکلامپسی یا مسمومیت زایمانی (بالا رفتن فشار خون در زمان حاملگی) و مردن جنین می‌شود. حضور آنتی‌بادی‌های آنتی‌فسفولیپیدی در برخی زنان با اختلال در باردار شدن همراه است.
اکثر کودکانی که آنتی‌بادی‌های آنتی‌فسفولیپیدی دارند، دچار لخته سازی نمی‌شوند. تحقیقاتی درباره درمان پیشگیری‌کننده بهتر در این کودکان در دست انجام است. در حال حاضر برای کودکان با آنتی‌بادی‌های آنتی‌فسفولیپیدی مثبت و بیماری خودایمنی زمینه‌ای، آسپیرین با مقادیر اندک تجویز می‌گردد. آسپیرین چسبیدن پلاکت‌ها به یکدیگر را کاهش می‌دهد و قابلیت لخته شدن خون را کاهش می‌دهد. علاوه بر این، نوجوانان با آنتی‌بادی‌های آنتی‌فسفولیپیدی مثبت باید ازعوامل خطری نظیر کشیدن سیگار و قرصهای ضدبارداری خودداری ورزند.
درمان اصلی پس از تشخیص سندروم آنتی‌فسفولیپید (پس از ایجاد لخته در کودکان)، کاهش خاصیت انعقادپذیری خون است. معمولاً این کار با تجویز قرصی به نام “وارفارین” که یک ضدانعقاد است، انجام می‌گیرد. این قرص به طور روزانه مصرف می شود، لذا انجام منظم آزمایشهای خون برای تعیین اثر وارفارین در کاهش انعقادپذیری خون ضروری است. طول مدت درمان با داروهای ضدانعقادی به شدت اختلال و مکانیسم لخته‌سازی بستگی دارد.
زنان باآنتی‌بادی‌های آنتی‌فسفولیپیدی مثبت که سقط‌های مکرر داشته اند باید درمان شوند؛ اما استفاده از داروی وارفارین به سبب عوارض بالقوه آن بر روی جنین در طی حاملگی ممنوع است. در طی حاملگی از “هپارین” استفاده می شود که به صورت روزانه زیر پوست تزریق می‌شود. با انجام چنین درمانهای دارویی زیر نظر متخصص زنان و زایمان در حدود 80% از بارداری‌ها مؤفقیت‌آمیز خواهند بود.
پیوست 2
لوپوس نوزادی
لوپوس نوزادی یک بیماری نادر جنین و نوزاد است که به دلیل عبور آنتی‌بادی‌های خاص مادری از طریق جفت روی‌می دهد. آنتی‌بادی‌های خاصی که با لوپوس نوزادی مرتبط هستند، آنتی‌بادی‌های آنتی-Ro و آنتی-La هستند. این آنتی‌بادی‌ها در یک سوم بیماران مبتلا به SLE یافت می شود، اما نوزادان اکثر مادران دارای این آنتی‌بادی‌ها به لوپوس نوزادی مبتلا نمی‌شوند. از طرفی دیگر، لوپوس نوزادی ممکن است در بچه‌های مادرانی که SLE ندارند نیز دیده شود.
لوپوس نوزادی با بیماری SLE تفاوت دارد. در اکثر موارد، علایم لوپوس مادرزادی به طور خودبخود پس از گذشت 3 تا 6 ماه از تولد کودک از بین می‌روند و هیچگونه عارضه‌ای برجا نمی‌ماند. شایعترین علامت بثورات پوستی است که روزها و هفته‌ها پس از تولد (خصوصاً بعد از مواجهه با آفتاب) ظاهر می‌شود. بثورات پوستی لوپوس نوزادی موقتی و گذراست و معمولاً بدون برجا گذاشتن اثری بهبود می‌یابد. دومین علامت شایع، غیرطبیعی بودن شمارش سلولهای خونی است که بندرت جدی می‌باشد و بدون هیچ درمانی در عرض چند هفته به میزان طبیعی باز می‌گردد.
نوشته شده توسط
ابراهیم رضایی (مستانه)
86/11/15:: 1:28 عصر
|
() نظر
